Z tarczą i na tarczy – Polacy na K2 (8611 m)

31 lipca 1954 r., Włosi, Achille Compagnoni i Lino Lacedelli zdobyli K2 żebrem Abruzzi. Ich drogę uważa się za klasyczną i jako najlepiej poznaną, używa dziś zazwyczaj do zejścia.

Polski rozdział himalajskiej epopei otworzyły dopiero dwie dekady później wyprawy kierowane przez Andrzeja Zawadę. Najsłynniejszym dokonaniem tego okresu było zimowe wyjście Leszka Cichego i Krzysztofa Wielickiego na Mount Everest, 17 lutego 1980 r. Lata 80. i 90. XX w. oraz po części pierwsza dekada XXI w., były pasmem polskich sukcesów w himalaizmie. W pierwszej piątce zdobywców Korony Himalajów, jak nazywa się 14 ośmiotysięczników z Himalajów i Karakorum, znalazło się dwóch naszych wspinaczy – Jerzy Kukuczka (2) i Krzysztof Wielicki (5). Jako nacja zasłynęliśmy z uwieńczonych sukcesami zimowych wypraw. Jednak K2, „Góra Gór”, drugi wierzchołek Ziemi, zimą się nie poddała.

Ba, również latem, z plejady znakomitych polskich himalaistów, zaledwie 12 stanęło na szczycie. Pierwszą próbę zdobycia szczytu Polacy podjęli latem 1976. Wyprawa kierowana przez Janusza Kurczaba była o włos od sukcesu. Polacy pokonali bowiem całą, dziewiczą podówczas północno-wschodnią grań, a Eugeniuszowi Chrobakowi i Wojciechowi Wróżowi zabrakło zaledwie 200 m (w pionie), by dojść do wierzchołka. Historię tych dramatycznych zmagań opisał Janusz Kurczab w książce „K2 – ostatnia bariera”, wydanej w 1980 r.

Listę zdobywców K2 otworzyła dopiero Wanda Rutkiewicz. 10 lat po wyprawie Kurczaba, w czerwcu 1986 r. stanęła na szczycie jako pierwsza kobieta na świecie. W lipcu tego samego roku szczyt zdobyli Jerzy Kukuczka i Tadeusz Piotrowski, wytyczając przy okazji efektowną nową drogę nazwaną „Polską drogą”. W sierpniu 1986, do elitarnego grona zdobywców, dołączyli Przemysław Piasecki i Wojciech Wróż. 10 lat później, w lipcu 1996 na szczycie stanął Krzysztof Wielicki, a 4 dni później weszli też Ryszard Pawłowski i Piotr Pustelnik. W sierpniu 2011 r. – Dariusz Załuski. W lipcu 2012 – Adam Bielecki, a w lipcu 2014 – Janusz Gołąb i Marcin Kaczkan.

Nie obyło się bez ofiar. Podczas zejścia po udanym ataku szczytowym w przepaść runął Tadeusz Piotrowski. Śmiercią zakończyła się wyprawa również dla Wojciecha Wróża. Po nieudanym ataku szczytowym zmarła Dobrosława Miodowicz-Wolf nazywana w środowisku wspinaczkowym “Mrówką”. Zginęła Halina Krüger-Syrokomska. W 1986 r. K2 odebrało swoisty haracz – 4 śmiertelne ofiary, i mimo wiekopomnych sukcesów, tamten sezon letni uchodzi za najtragiczniejszy w historii polskiego wspinania w najwyższych górach świata.

Próba Polaków z 1976 roku, fot. z zasobów Wikipedii

Próba Polaków z 1976 roku, fot. z zasobów Wikipedii


Mijają 62 lata od zdobycia K2 latem i 30 lat od pełnego sukcesów, a zarazem tragicznego roku 1986. Polacy szykują się do kolejnej wyprawy. Pragną zdobyć drugi szczyt Ziemi, zimą 2016/17 /atak szczytowy jest planowany na styczeń/luty 2017/. Wyprawą pokieruje dwóch wspinaczy, którzy mają w dorobku letnie wyjścia na K2 – Krzysztof Wielicki jako kierownik i Janusz Gołąb jako kierownik sportowy.

Magazyn „Świat Podróże Kultura” (https://magazynswiat.pl) patronuje polskiej wyprawie na K2 w 2016 roku, organizowanej pod auspicjami Fundacji Polski Himalaizm Zimowy.


Zdjęcie otwierające przedstawia K2 od strony chińskiej (północnej), zaczerpnęliśmy je z zasobów Wikipedii: https://it.wikipedia.org/wiki/K2#/media/File:K2_Nordseite.jpg