Lüneburger Heide, czyli Pustać Lineburska to rozległe wrzosowiska w północno wschodniej części Dolnej Saksonii. Przyrodniczo i krajobrazowo podobne do tych jakie w Polsce rozciągają się między Toruniem i Włocławkiem, ale otoczone ochroną.
W lekko pofalowanym terenie piętrzy się najwyższe wzniesienie północnych Niemiec – widokowy Wilsederberg (196,2 m). Ponoć w pogodny dzień widać z niego kościelne wieże w Hamburgu i słynną katedrę górującą nad starówką Lüneburga.
Wilsederberg i okolice stały się zaczątkiem dzisiejszego rezerwatu, gdy w 1910 roku tutejsze grunty nabył pastor Wilhelm Bode i przekazał stowarzyszeniu promującemu wrzosowiska – Verein Naturschutzpark e.V.
Okolicę zaściełają dywany wrzosów, a że mnóstwo tu imponujących jałowców, powietrze jest świeże, niemal sterylne. Ozdobą są także głazy narzutowe – ślady aktywności cofającego się przed kilkunastoma tysiącami lat skandynawskiego lądolodu. Zaznacza się na nich kierunki ścieżek dla pieszych, konnych i rowerzystów, wykorzystując jako naturalne drogowskazy. Wprawdzie napisy gotycką czcionką dość trudno się czyta, ale klimat miejsca podkreślają znakomicie.
Heidschnuckenweg – pasterska ścieżka, której nazwa pochodzi od rasy owiec z zakręconymi niczym u muflona rogami, prowadzi z Niederhaverbeck do żywego skansenu, ukrytego w dębowym lesie – Wilsede. Trasa liczy 4 km długości. Wrócić można bryczką, objeżdżając Wilsederberg dookoła. W opcji dla leniwych jedzie się w obie strony. Tyle, że wtedy nie zdobędzie się najwyższego wzniesienia północnych Niemiec.
Obszar wrzosowisk Lüneburger Heide liczy 230 km2 powierzchni. Ze względu na ciekawy krajobraz, bogatą faunę i specyficzną szatę roślinną chroni się go od 1921 roku.
Stara szopa pasterska wśród wrzosowisk, widoczna ze szlaku na Wilsederberg, fot. Paweł Wroński
INFO
Lüneburger Heide: www.lueneburger-heide.de
Wilsederberg: www.heidschnuckenweg.de